Αν έπρεπε να διαλέξουμε μια mainstream παράσταση που παίζεται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, αυτή που θα τραβούσε την προσοχή ενός ευρύτερου κοινού – για πολλούς και διάφορους λόγους και όχι απαραιτήτως για την αγάπη που τρέφει αυτό το κοινό για το θέατρο και μόνο – τότε αυτή η παράσταση θα ήταν «Οι Καμπάνες του Edelweiss». Πρόκειται για μια καινούρια rock opera, γραμμένη από τον αμφιλεγόμενο συνθέτη της pop μουσικής Νίκο Καρβέλα, με πρωταγωνίστρια το μεγαλύτερο pop idol της χώρας εδώ και δεκαετίες: την Άννα Βίσση (καθώς και πρώην γυναίκα του Καρβέλα, και μούσα και έμπνευση του εδώ και χρόνια). Το έργο ανεβαίνει σε μια από τις πιο μεγάλες σκηνές της Αθήνας, σε έναν πολυτελή χώρο που μέχρι πρότεινως ήταν το μεγαλύτερο νυχτερινό κέντρο της πόλης. Αυτοί και μόνο είναι αρκετοί λόγοι για να κάνουν τους πιο φανατικούς θεατρόφιλους να περιφρονήσουν τη συγκεκριμένη παράσταση. Παρ’ όλα αυτά, αν αγνοήσουμε την αύρα του συγκεκριμένου lifestyle που την περιβάλλει, «Οι Καμπάνες του Edelweiss» είναι μια πολύ δυνατή παράσταση, που συνεχίζεις να την σκέφτεσαι αρκετή ώρα μετά το τέλος της.
«Οι Καμπάνες του Edelweiss» είναι η τρίτη rock opera γραμμένη από τον Νίκο Καρβέλα, και με την Άννα Βίσση πάντα πρωταγωνίστρια. Είναι μια σκοτεινή παράσταση (με έντονες επιρροές από την παράδοση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας), με πολλές σοκαριστικές σκηνές βιασμού, χρήσης ναρκωτικών, βίαιων φόνων, ακόμα και αιμομικτικής παιδοφιλίας. Το έργο ξεκινάει με την Άννα Ορλάντο να αφηγείται την τραγική ιστορία της ζωής της: τον άσχημο γάμο της με τον βίαιο Βέρνερ, τον βιασμό της από τρεις στρατιώτες μπροστά στα μάτια του άντρα της και μέσα στο ίδιο της το σπίτι, την καινούρια ζωή της στην Αμερική, και τέλος τον έρωτα που βρίσκει μέσα στα μάτια ενός νέου άνδρα που όπως αποδεικνύεται πρόκειται τελικά για τον γιο της.
Ο Γιάννης Κακέας δημιουργεί μια ατμοσφαιρική παράσταση, την οποία εξυπηρετούν τέλεια τα εμπνευσμένα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, καθώς και οι άρτιοι φωτισμοί του Χρήστου Τζιώγα. Το πιο δύσκολο κομμάτι στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου του Καρβέλα είναι το να καταφέρεις να αποδώσεις τις τόσο σκοτεινές, και άμεσες σκηνές με τέτοιο τρόπο που να μην χάνεται τίποτα από την δύναμη τους, ούτε και να καταντούν γραφικές ή γελοίες για το κοινό. Ο Κακλέας με μεγάλη μαεστρία καταφέρνει να κάνει αυτές τις τόσο άσχημες σκηνές μια δυνατή εμπειρία, μια κλωτσιά στο στομάχι του θεατή, που τον στοιχειώνει ακόμα και μετά το τέλος του έργου.
Η παράσταση έχει ζωντανή ορχήστρα και έναν επιλεγμένο θίασο 25 ατόμων – ένα δύσκολο επίτευγμα για μια χώρα που δεν φημίζεται για την πιο δυνατή της παράδοση στο μουσικό θέατρο. Η μαγική και πολύ εκφραστική φωνή της Άννας Βίσση, καθώς και η μακροχρόνια εμπειρία της στο να τραγουδά μπροστά σε μεγάλο κοινό (ακόμα και ως τραγουδίστρια της pop) εξισορροπεί την μικρότερη εμπειρία της στην υποκριτική. Ο Γιάννης Σαμσιάρης είναι πολύ δυνατός στο ρόλο του βίαιου Βέρνερ, κερδίζοντας τις εντυπώσεις κάθε φορά που εμφανίζεται στη σκηνή. Ο Αιμιλιανός Σταματάκης δίνει μια ώριμη και ουσιαστική ερμηνεία στον ρόλο του ως γιου και ερωμένου της Άννας, παρόλο που αυτή είναι η παρθενική του εμφάνιση στη σκηνή. Η Η Τάνια Τρύπη είναι εντυπωσιακή, όπως ήταν και αναμενόμενο, ενώ επίσης εξαιρετικός στο τραγουδιστικό μέρος είναι και ο Θανάσης Αλευράς κάτι το οποίο μας εντυπωσίασε θετικά.
«Οι Καμπάνες του Edelweiss» είναι ακριβώς ότι υπόσχονται να είναι: μια καλοκουρδισμένη, εντυπωσιακή μουσική παράσταση, με ένα πολύ δυνατό καστ ηθοποιών. Όχι ακριβώς ένα έργο για όλη την οικογένεια (είναι κατάλληλο από 17 και άνω), ούτε και η καλύτερη επιλογή για όσους ψάχνουν έναν πιο μικρό και ζεστό χώρο, ή μια παράσταση με το μεγαλύτερο ψυχολογικό βάθος της πρόζας. Κρίνοντας όμως την παράσταση βασισμένοι σε προκαταλήψεις όσον αφορά το pop παρελθόν του συνθέτη, ή τον αριθμό των celebrities που κατέκλεισαν το θέατρο την βραδιά της πρεμιέρας, είναι όχι μόνο άδικο, αλλά και χαζό για το συγκεκριμένο έργο.